صبح، با کوله‌بارى از نفس‌هاى سپید، دمید. ستاره‌ها، پنهان شدند و خورشید، سوار بر سریر شعر، ظهور کرد.

باران، دامن گل‌هاى نوشکفته وجود را تکان داد و سبد سعادت را به دستشان هدیه کرد.

ضریب نفس‌هاى صبح، با ضربان قلب عالم درآمیخت و فریاد زد….

طنین زلال حقیقت تو آمدى.

تو آمدى، تا طنین حقیقت، از برج‌هاى سر به فلک کشیده تاریخ، به گوش برسد.

تو آمدى، تا «جاء الحق و زهق الباطل»، دوباره ترجمه شود.

تو آمدى، تا هیبت کاغذى سر سپردگان طاغوت، در جهنمى از آتش، خاکستر شود.